W cieniu drzewa, pośród jego konarów i liści, człowiek odnajduje zarazem schronienie i możliwość obserwacji tj. może być niewidoczny, a jednak obecny, zakryty, lecz nie odcięty. Drzewo nie izoluje, lecz porządkuje relację ze światem, filtruje jasność, wyznacza rytm, osłania przed nadmiarem, ale nie zamyka w sobie. Człowiek jest częścią żywego procesu, jest podtrzymywany, a zarazem rozwija się ku niezależności, zdolny w odpowiednim czasie do oddzielenia się bez zerwania więzi. Chowanie się, pojmowane nie jako ucieczka, lecz jako świadomy gest autorefleksji, ukazuje głębsze napięcie między widzialnością a obecnością, przynależnością a dowolnością. W tym sensie gest skrycia się „za drzewem” staje się wyrazem pedagogiki zaufania, w której szkoła nie musi widzieć ucznia, by go formować, tak jak drzewo nie śledzi każdego liścia, lecz pozwala mu być w obrębie większego porządku życia. To odwrócenie perspektywy otwiera nowe możliwości spotkania poprzez pararealizm, który nie uziemia, lecz wspiera wolność i rozwój.
Projekt edukacyjny realizowany przez uczniów klasy 1C w ramach lekcji filozofii, opiekunem którego jest dr Robert Warchał.
